FLASHBACK REVIEW - THERE WILL BE BLOOD

10/10💎💎💎

Η ιστορία ενός πετρελαιομεγιστάνα στην Αμερική του 1898. Η άνοδος του, η σκατοψυχία του και η παρακμή. 

4η θέαση.

Θέλω να σας μιλήσω για αυτά που δεν είχα δει τις προηγούμενες φορές σε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ.

Το πώς θα ήθελα να είναι αυτή η τελευταία ταινία του Ντάνιελ και όχι η επόμενη,  το νερόβραστο και άγευστο Phantom Thread.

Αλλά βασικά, δεν θα ήθελα να μιλάμε για τελευταίες δουλειές τέτοιων ανθρώπων. 

Ο Ντάνιελ Ντέη Λούις είναι εξαιρετικός,είναι αξιοζήλευτος, είναι ο ίδιος διδακτέα ύλη. Πέρα από τις επικές σκηνάρες (DRAINAAAAGEEEE) παρατήρησα μικρά διαμαντάκια. Αποτέλεσμα της εξοντωτικής δουλειάς που έχει ρίξει. 

Πώς κολυμπάει ο χαρακτήρας του στη σκηνή με το μπάνιο. Πώς συνδιαλέγεται. Σε κάθε διάολογο που έχει στην ταινία δίνει μια μάχη,  είναι τσαμπουκαλεμένος, προκαλεί με την υπεροψία του, το σαρκαστικό βλέμμα του, το λυκίσιο ύφος.

Έχει αλλάξει τα δάχτυλα του, σας ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας Γκαμήλας και του Θέσπη, ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΤΟΥ. ΤΑ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ. Είναι άλλα από το Gangs ή το Lincoln. 

Μετά τα πρώτα 20 λεπτά, η πρώτη λέξη που ξεστομίζει ο χαρακτήρας του είναι το 'Όχι'. Και το λέει στον θάνατο.

Σε ένα πλάνο, βγαίνει από μια πόρτα και σκέφτηκα 'Μα τώρα σοβαρά; ΜΕΧΡΙ ΚΙ ΕΔΩ; ΑΠΛΑ ΒΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ'. Όχι. Ο τύπος δεν κάνει εκπτώσεις πουθενά. 

Για αυτον τον λόγο, έπρεπε να σταθεί δίπλα του κάποιος άξιος Δαυίδ. Και τον βρήκαν στο πρόσωπο του Ντάνο. Ποιός θα τολμούσε να μοιράζεται πλάνα με τον Ντάνιελ και να μπορεί να διεκδικεί την πρόσοχη μας; Δείτε τι έγινε με τον Ντι Κάπριο. Σκόνη.

Ο Πολ Ντάνο, μόνο για την σκηνή της βάπτισης στην εκκλησία, είναι για μένα στην κορυφή μαζί με τους γίγαντες. Μαζί με τις υπόλοιπες σκηνές του, απλά χαρίζει όμορφη τέχνη, ζήλια κακιά. Θα έδινα μισό νεφρό να βρίσκομαι στο γύρισμα και να μοιράζω νερά. 

Δηλαδή αυτοί οι δύο μετά τη σκηνή με τα χαστούκια στις λάσπες είπαν "Πάμε μία λόγια για την επόμενη σκηνή;" Τι είπαν; Ο Άντερσον τι σκατά είπε; "Πάμε άλλη μία για σιγουριά;"

Άντερσον. Σκηνοθεσία ποίηση, πλανάρες, φωτογραφιάρα. Στον διάλογο με την αγοραπωλησία, μένει ΣΥΝΕΧΕΙΑ πάνω στον Ντάνιελ, σιγά μην έφευγε, κρίμα οι υπόλοιποι ηθοποιοί της σκηνής. Μου φαίνεται ψέμα ότι το ίδιο μυαλό έβγαλε το Licorice Pizza. 

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι θα μιλήσω και για το soundtrack που παίζει να είναι από τα ΚΑΛΥΤΕΡΑ που έχουν γραφτεί ποτέ. Είναι λες και ο τύπος που το έγραψε να έχει κάνει καριέρα με μπαντάρα στη μουσική σκηνή,  π.χ. τους RADIOHEAD. Άγχος μόνο από νότες. 

Η σχέση με τον γιο του.

Το φινάλε με το μπόουλινγκ.

Τα σάλια που στάζουν στο μιλκσέϊκ.

Το βουβό κλάμα όταν διαβάζει το ημερολόγιο. 

VERDICT

Όρθιοι στο σαλόνι να χειροκροτάτε, μπριζόλα και μπύρα ή ουίσκι. Ανατριχίλα για τα άκρα στα οποία φτάνει το ταλέντο και το ένστικτο του Ντάνιελ.

Μόνη παρηγοριά για μένα: ότι δεν τον θεωρώ ηθοποιό, άρα δεν κάνουμε το ίδιο επάγγελμα. Ο άνθρωπος δεν παίζει τους ρόλους. Τους καταπίνει και τους φτύνει περήφανα στην κάμερα. 

Τι εννοείτε ΔΕΝ το έχετε δει; 

Φύγατε.