9.5/10💎💎💎💎💎
Ένας μαθητής σε μουσικό σχολείο της Νέας Υόρκης, ονειρεύεται να γίνει ο επόμενος μεγάλος ντράμερ. Ο δρόμος του διασταυρώνεται με τον πιο σκληρό καθηγητή της σχολής.
4ο viewing αυτής της ταινιάρας που χάρισε το (άξιο) Όσκαρ στον Simmons.
Πέρα από το μοντάζ και την αφήγηση που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα (ο Andrew είναι σε ΟΛΕΣ τις σκηνές της ταινίας), θέτει ένα πολύ ωραίο ερώτημα:
Μπορούν η σκληρή αντιμετώπιση και η τοξικότητα, να είναι διδακτικά εργαλεία για να ξεπεράσει τα όρια του ο μαθητής και να ανακαλύψει το πραγματικό του ταλέντο;
Φυσικά η απάντηση είναι όχι, το ταλέντο μπορεί να μας φιλήσει τον πωπό, καλύτερα υγιείς άνθρωποι παρά τραυματισμένες ταλεντάρες. Η σκληρή αγάπη δεν είναι αγάπη, ξεπεράστε το.
🟢
-Simmons. Ανατριχιαστικός, ο καλύτερος villain σε non action ταινία.
-Teller. Πάρα πολύ καλός, αδικημένος από βραβεύσεις, ντράμερ ο ίδιος, το κάρφωσε το τέμπο.
-σε κάνει να αγαπάς την τζαζ. Έστω για λίγο.
-best revenge ending.
- άγχος στα 3/4 της ταινίας, ξανά μαθητές όλοι οι θεατές που τους σηκώνουν στον πίνακα.
🔴
- λίγο τα side stories (πατέρας/ κοπέλα) που μοιάζουν σαν να μπήκαν για να μπουν.
VERDICT
Υποκριτικό σεμινάριο, rewatchable, ζήλεια για τέτοιους ρόλους. Ποπ κορν και πίτσα και τα μυαλά στα πεντάγραμμα.
NOT MY FUCKING TEMPO *chills*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου