11/10
Χθες αργά, έβαλα και είδα το Seven ξανά. Για τελευταία φορά.
Το Seven είναι η μοναδική ταινία που έχω δει μόνος μου, σε σινεμά.
Το '95, 19 χρονών, ένα απόγευμα, κάπως ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες και κανένας απ' την παρέα δεν μπορούσε να έρθει να το δούμε. Η ίδια ευθυγράμμιση, με έκανε να πάρω λεωφορείο και να κατέβω Αμπελόκηπους (στο ιερό τρίγωνο των Βερμούδων: Αθήναιον-Άνεσις-Δαναός) και να πάω μόνος μου να το δω. Νομίζω Δαναό.
Στην αίθουσα ήμασταν 4 άτομα. Creepy. Και οι 4 μόνοι μας. Το μόνο που ήξερα για την ταινία, ήταν ότι είναι αστυνομικό θρίλερ και ότι έπαιζε ο Πιτ και ο Φρήμαν. Ιδέα δεν είχε κανένας μας, ποιός ήταν ο Κέβιν Σπέισι. Ο Σπέισι ως John Doe, που με 20 λεπτά screen time στο 3rd act της ταινίας, θα έγραφε κινηματογραφική ιστορία με την ερμηνεία του. Και την ίδια χρονιά θα έγραφε ΞΑΝΑ ιστορία με τον Σόζε. Και που χρόνια μετά, θα γυρνούσε στην αφάνεια σαν άλλος John Doe, ευχόμενος να είχε μείνει για πάντα στο 1995, που ξεκάθαρα ήταν η χρονιά του.
Ιδέα δεν είχα ποιος είναι ο Φίντσερ. Όταν έσβησαν τα φώτα, ο Φίντσερ με τάισε την ταινία του με χαστούκια και κλωτσιές, προπομπός για τις μπουνιές του Fight Club, 4 χρόνια μετά.
Την ταινία την έφαγα στα δόντια, ίδρωσα την καρέκλα του σινεμά σαν τον μεγαλοδικηγόρο που έπρεπε να κόψει τη σάρκα του (Greed). Πέρασα τόσο άσχημα, που πέρασα τέλεια. Τι εμπειριάρα ήταν αυτή.
Η βρεγμένη, βρώμικη, ανώνυμη πόλη, τα λασπόνερα της, μας βρήκαν μες το σινεμά και τους 4. Η φωτογραφιάρα της ταινίας, η ατμόσφαιρα και ο Φρήμαν (ο ίδιος σαν μετρονόμος σε όλη την ταινία, σαν τον μετρονόμο που χρησιμοποιούσε για να κοιμηθεί) και ο Πιτ, εξαιρετικός σαν rookie detective.
Με κάθε έγκλημα του serial killer, ένιωθα και πιο άβολα, κοίταζα τα κεφάλια των υπολοίπων μέσα στην αίθουσα, μαλάκα μόνο εγώ έχω φρικάρει, τι βλέπουμε; Δεν ήμουν μόνο εγώ, όλοι κουνιόμασταν να βολευτούμε, όλοι ρίχναμε κλεφτές ματιές στους υπόλοιπους, αν δεν είχε άλλον η αίθουσα θα είχα φύγει. Αλλά έμεινα και εθίστηκα στα true crime documentaries και στους serial killers, ο Φίντσερ φταίει. Και έβγαλε και το Mindhunter και το Zodiac, έχει τα κολλήματα του κι αυτός.
Και έρχεται το 3rd act.
Ξέρεις ποιο λέω, εσύ που το έχεις δει.
"DETECTIVE!"
Έρχεται η σκηνή. Ξέρεις ποια λέω.
Όταν έπεσαν τα credits και άναψαν τα φώτα στην αίθουσα, δε θα το ξεχάσω ποτέ, δεν κουνήθηκε κανένας μας. ΚΑΝΕΝΑΣ. Ήθελα λίγο να κάνω εμετό, κατουριόμουνα και λίγο γιατί είχα κοπανήσει νερωμένο αναψυκτικό και δεν μπορούσα με τίποτα να τινάξω από πάνω μου, εκείνο το συναίσθημα της φρίκης. Βάλαμε τα γέλια και οι 4. Καμία υπερβολή, καμία υπερ-δραματοποίηση. Καταλάβαμε ότι είχαμε φάει πολιτισμικό σοκ και μας έπιασε γέλιο. Ένας είπε "Μαλάκα καλό" και κάπως έσπασε το ξόρκι και καταφέραμε να φύγουμε.
Στο λεωφορείο του γυρισμού, καθόμουν και σκεφτόμουν ότι αν η παρέα ήθελε να το δει μέσα στη βδομάδα, δε θα ξαναπήγαινα.
Ξαναπήγα.
Και χθες, το βρήκα στον σκληρό μου και έβαλα να το ξαναδώ.
Είναι τόσο αριστούργημα που δεν ξαναβλέπεται.
Όχι όταν ξέρεις τι έρχεται.
Το Se7en είναι μεν αριστούργημα από μόνο του, αλλά νομίζω ότι το βίωσα τόσο έντονα και λόγω της αίθουσας του κινηματογράφου.
Τους χαιρετισμούς μου σε εκείνους τους 3 καμένους που το είδαμε μαζί.
Είθε να έρθει γρήγορα η στιγμή που δεν θα φοβόμαστε να ξαναπάμε σε αίθουσες. Το σινεμά μου λείπει σχεδόν όσο οι αγκαλιές.
Το Se7en δεν θα το ξαναδώ.
Εννοείται ότι θα το ξαναδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου