THE SOPRANOS ή "Τι έκανα τόσα χρόνια; "

 

♾/10

Η ζωή ενός mafia captain και οι δυσκο- φακ ιτ. Μόλις το τελείωσα και έχω φάει τέτοια μπουνιά, που νομίζω δεν έχει νόημα να μιλάει κανείς για την "υπόθεση" του Sopranos. 

Ή ανήκεις σε αυτούς που το έχουν δει ή ανήκεις στους τυχερούς που θα το ανακαλύψουν. 

Ναι, έχει ψεγάδια. Κάποια τα συγχωρείς,  κάποια βγάζουν μάτι. Αλλά το να μιλάς για τα αρνητικά σε αυτή τη σειρά, είναι σαν να βλέπεις τη Σιστίνα και να λες "Έχει πιτσικάρει ο τοίχος".

Η σειρά είναι ένα βαρύ, αργό, μαλλιαρό τέρας. Παραμονεύει, γρυλλίζει,  σε παρασέρνει σε μάχη,  σε γέλιο, σε απόγνωση. Οι χαρακτήρες του είναι όλοι υπέροχοι και αηδιαστικοί. Η βία ωμή. Η ποιητικότητα της, ξυραφένια. 

Ο Γκαντολφίνι αξεπέραστος γαμώτο. 

Ο δημιουργός David Chase, ιδιοφυΐα. 

Δε θα κάνω spoiler,  αλλά όσοι με ξέρουν,  γνωρίζουν ότι αγαπάω τα hard cut endings. Ξέρετε: που κόβεται απότομα η εικόνα και μένεις παγωτό. Δύο από τα αγαπημένα μου, είναι το τέλος του The Grey και του Prisoners. Και Inception σβούρα.

Το Sopranos, είναι πια στην κορυφή της λίστας. 

Και δεν το βλέπω να κουνιέται από εκεί. (THAT ending scene😲)

To Sopranos είναι πολλές εργατοώρες. Το ξεκίνησα πέρυσι. Έχοντας δει και το τελευταίο επεισόδιο, για μένα παίρνει αγκαλιά το Wire ως ένα ΕΠΟΣ που οφείλεις κάποια στιγμή να δεις.

Αν όχι για κάποιον άλλον λόγο,  απλά για να θυμηθείς πώς η τηλεόραση πέρα από το να ξερνάει κουράδες μέσα στα σαλόνια,  μπορεί να είναι ταυτόχρονα μια πλατφόρμα υψηλής τέχνης. 

Σαν το ΦΑΚΙΝ SOPRANOS. 

❤