5.5/10
Η εφημερίδα "French Dispatch" βγάζει το τελευταίο φύλλο της μετά τον θάνατο του εκδότη της. Διάφοροι δημοσιογράφοι/αρθρογράφοι μαζεύονται για να αποφασίσουν με ποιόν τρόπο θα αποτίσουν φόρο τιμής στον θανόντα και διηγούνται τις ιστορίες τους.
Ο Wes Anderson είναι ένας ζωγράφος. Ο Τεξανός αυτός τυπάκος, έχει καταφέρει να φτιάξει πιο χαρακτηριστική υπογραφή στις ταινίες του και από αυτή του Tim Burton.
Με τα συμμετρικά καδραρίσματα του, το άβολο γκούφι χιούμορ του και τις αλλοπρόσαλλες ιστορίες που διαλέγει να διηγηθεί, είναι ένας σημαντικός storyteller που είτε σου αρέσει είτε σου αρέσει.
Εγώ τον αγαπώ, btw.
Εδώ έχουμε την κλασική περίπτωση ενός μάστερ ζωγράφου, που έχει εξελίξει την τεχνική του σε αδιανόητο επίπεδο και στην πορεία ξέχασε να βάλει πάνω στον καμβά και λίγο ψυχή.
🟢
-Wes Anderson, καινούργια έκθεση, θα πας να τη δεις. Pop up παιδικό βιβλίο, κάθε πλάνο ένας μικρόκοσμος, όλα τα μέσα... μέσα. Από cartoon μέχρι κολάζ, από μακέτα μέχρι 3d.
-All star cast. Νομίζω λείπει μόνο ο Σβαρτσενέγκερ.
-Πρόβα, πρόβα, πρόβα. Μέχρι και το τελευταίο ποδήλατο που περνάει από την άκρη του κάδρου, πίσω στο φόντο. Μουσειακό.
🔴
-βαρετή αφήγηση σε κάθε πλάνο. Μετά τα πρώτα 90 δευτερόλεπτα, καταλαβαίνεις ότι δεν έχει πολλή σημασία να συγκρατήσεις ονόματα. Ή καταστάσεις.
-στυλιζαρισμένο παίξιμο στα όρια απουσίας συναισθήματος. Άμα δεν τον νοιάζει τον χαρακτήρα, δε με νοιάζει κι εμένα καθόλου.
-αν κοιμηθείς για ένα λεπτό έχεις χάσει κομμάτια από την πλοκή που έτσι κι αλλιώς δεν έχεις καταλάβει, ωχ κοίτα τι ωραίο σκηνικό!
-χάος. Καλό, ΑΝ είσαι ο Elric of Melnibone.
VERDICT
Σαν επίσκεψη στο μουσείο Tate. Κάποια στιγμή θα πιαστούν τα πόδια σου και τις τελευταίες 3 αίθουσες θα τις πας τρέχοντας. Να προλάβετε να πάτε και για burger στο καλό, από το Trip advisor.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου