3.5/10 (το .5 για το φρύδι του Μομόα)
Ένας μπαμπάς με την κόρη του, θέλουν να εκδικηθούν την φαρμακευτική εταιρεία που στοίχισε την ζωή στην γυναίκα του μπαμπά και στην μαμά της κόρης.
Μπουζούκι ανά χείρας και φλόμπα αναμμένη. Μποζουκοφλομπιά για τους γνώστες.
Ακούστε: τον Μομόα τον πάω. Πολύ περισσότερο, τον πάει η γυναίκα μου. Η γυναίκα μου το παράτησε στο μισάωρο. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΛΕΕΙ ΠΟΛΛΑ. Γενικά ο Μομόα, πρέπει να σταματήσει να κάνει πρότζεκτ στα διαλείμματα του Aquaman. Επίσης πρέπει να σταματήσει να προσπαθεί να χώνει τσεκούρια στις ταινίες του.
Μετά από μια ωραία δραματική αρχή, όπου ο Μομόα είναι ΠΟΛΥ καλός, η ταινία είναι ένα άνευρο βαρετό συνοθύλευμα από σκηνές wannabe Taken και Bourne. Χωρίς τις απαραίτητες χορογραφίες μάχης (γιατί παίζει συμβόλαιο τραυματισμού) και με βεβιασμένες ανατροπές που κουράζουν. Αποκορύφωμα το ultimate τελικό plot twist, που αν έχεις δει κινηματογράφο από το '90 και μετά, το βλέπεις να έρχεται μίλια μακριά.
Η κοπελίτσα που κάνει την κόρη, λάθος.
Δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να γράψω θετικά.
Και όχι μαν μου: το γεγονός ότι ο οικογενειάρχης χαρακτήρας σου πάει γυμναστήριο και βαράει τον σάκο του μποξ, ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙ ΟΥΤΕ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΦΟΝΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΟΥΤΕ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΚΑΒΛΟΦΕΤΕΣ. ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΠΗΓΑΜΕ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ, ΔΕΝ ΓΙΝΑΜΕ ΕΤΣΙ. ασταδιαλαμετονμομοα.
Κι επίσης, κουρέψου. Όχι τίποτα άλλο, αλλά σε κάθε τίναγμα του μαλλιού φεύγει το πατατάκι απ' το χέρι της γυναίκας μου και τρέχει ο Μάϊλο κάτω απ' τους καναπέδες, δηλαδή κρίμα το ζωντανό.
VERDICT
Περιμένετε να τον δείτε στο DUNE. Κι εκεί μαλλί έχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου