1000/10💎💎💎💎💎
Ένα αγόρι προσπαθεί να επιβιώσει στην Κίνα επί της Ιαπωνικής κατοχής, στον Β' Παγκόσμιο.
Κάποιες ταινίες, φεύγουν από το πανί ή την οθόνη και γίνονται κομμάτι του ψυχισμού σου. Όχι τόσο για το περιεχόμενο τους, όσο για την συνολική εμπειρία θέασης τους. Για αυτό ο κινηματογράφος είναι ένας πολύ προσωπικός τρόπος διασκέδασης, παρόλο που τον μοιράζεσαι με άλλους.
Το πρώτο θερινό σινεμά. Με μυρωδιές από ποπ κορν και νυχτολούλουδα να μπερδεύονται με τα αναμμένα τσιγάρα. Goonies. Χαραγμένο στο dna μου.
Ο πρώτος Δράκουλας με τον Κρίστοφερ Λι σε μαυρόασπρη τηλεόραση. Εφιάλτες για μέρες.
Indiana Jones, η πρώτη βιντεοκασέτα, με σπιτικό ποπ κορν που ΠΟΤΕ δεν ήταν τόσο καλό όσο στο σινεμά.
Η Αυτοκρατορία του Ήλιου, βγήκε το '88 νομίζω. Ήμουν 12 χρόνων, περίπου ίδια ηλικία με τον Τζιμ, τον πρωτοεμφανιζόμενο Κρίστιαν Μπέιλ. Σε μια λανθασμένη κίνηση, καθώς η ταινία ΔΕΝ είναι για παιδικά μάτια αφού δείχνει αγριότητες του πολέμου και στρατόπεδα συγκέντρωσης, η μάνα μου με πήρε μαζί της για να την δούμε. Σπίλμπεργκ ήταν, είχε βγάλει το Ε.Τ., πόσο έξω να έπεφτε στην επιλογή της;
Ο παιδικός μου εγκέφαλος προσπαθούσε να κατανοήσει την εγκατάλειψη του μικρού Τζιμ και την απελπισία του, προσπαθώντας να βρει τους γονείς του σε μία ρημαγμένη ξένη χώρα. Δεν θα ξεπεράσω ποτέ την σκηνή που κάνει ποδήλατο μέσα στο ερειπωμένο σπίτι του. Και φυσικά δεν θα ξεχάσω ποτέ, τις άκαρπες προσπάθειες της μάνας μου κατά τη διάρκεια του έργου να με πείσει ότι είναι απλά ένα έργο.
Ειδικά με το στοιχειωμένο βλέμμα του Μπέιλ στο τέλος της ταινίας.
Πλανάρες, διεύθυνση φωτογραφίας και παραγωγή από άλλον κόσμο. Σπίλμπεργκ στα καλύτερα του.
Μάλκοβιτς. Τέλος.
Το τραγούδι/νανούρισμα Suo Gan, που δεν μπορώ να ακούσω χωρίς να γίνω πάλι δώδεκα.
Μια από τις καλύτερες και σχετικά άγνωστες πολεμικές ταινίες.
Εκείνο το βράδυ, καθίσαμε και συζητήσαμε την ταινία με την μάνα μου. Λέγαμε σκηνές και είδες εκεί που και γιατί αυτό και γιατί εκείνο.
Χωρίς κανείς μας να γνωρίζει, ότι έμπαινε μέσα μου το μικρόβιο των ταινιών.
Και ότι θα ήταν η τελευταία ταινία που θα βλέπαμε μαζί σε κινηματογράφο. Είδαμε χιλιάδες άλλες μαζί. Απλά όχι στο σινεμά.
VERDICT
Μπορεί να μην σας αρέσει. Αμφιβάλλω, αλλά οι ταινίες είναι προσωπική υπόθεση. Και η συγκεκριμένη για μένα, σόρι, αλλά είναι η καλύτερη ταινία του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου