RETRO REVIEW - THE CROW

 999/10 💎💎💎💎💎💎💎

28 years of black feathers

Ο μουσικός Eric Draven, ανασταίνεται για να τιμωρήσει αυτούς που σκότωσαν εκείνον και την αρραβωνιαστικιά του.

 Βασισμένο στο ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟ κόμικ του James O' Barr, το Κοράκι είναι ένα παραμύθι, ένα revenge story, ένα ποίημα για τον αιώνιο έρωτα, ένα horror/action movie, τίποτα από όλα αυτά και όλα μαζί και ακόμα περισσότερα. 

Βαφτισμένο από τον δημιουργό του μέσα στις σκιές, το κόμικ υπήρξε ο δικός του τρόπος να αντιμετωπίσει την οδύνη. Η δική του αρραβωνιαστικιά σκοτώθηκε από έναν μεθυσμένο οδηγό και ο O'Barr βρήκε διέξοδο μέσα από την δημιουργία. 

Στην κινηματογραφική του μεταφορά, το Κοράκι χάραξε με κομμάτι από σπασμένο καθρέφτη, την δική του θέση στο πάνθεον των cult ταινιών. Ο σκηνοθέτης Alex Proyas κατάφερε και αποτύπωσε σε φιλμ, την μαύρη ατμόσφαιρα του original υλικού έχοντας δίπλα του τον ίδιο τον O'Barr. Μαζί με την καταπληκτική φωτογραφία και τα σκηνικά/κοστούμια, το απίστευτο κάστινγκ και ένα soundtrack που δεν θα σταματήσει ποτέ να παίζει ολόκληρο (τουλάχιστον στις δικές μου λίστες), η ταινία ήταν φτιαγμένη για να γράψει ιστορία. 

Δυστυχώς, έμελλε να χρωματιστεί από την απώλεια του Brandon Lee κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, άλλο ένα μαύρο πετράδι στο ψηφιδωτό του θρύλου του Κορακιού. Ο θάνατος του, εκτίναξε τον ερχομό της ταινίας σε παγκόσμιο επίπεδο, ένα μακάβριο μάρκετινγκ, παρόμοιο με εκείνο του Dark Knight και τον θάνατο του Heath Ledger. Έτσι, όταν έφτασε και εδώ στις αίθουσες, πήγα και είδα την ταινία φορτισμένος, πιτσιρικάς, έχοντας διαβάσει το κόμικ λίγο καιρό πριν.  

Την ταινία μέχρι σήμερα, την έχω δει πάνω από 30 φορές. Ντύθηκα Κοράκι τις απόκριες, κρέμασα πόστερ στους τοίχους, ζωγράφισα χιλιάδες Κοράκια, το έζησα κανονικά και τώρα πλέον χαμογελάω με εκείνη την ρομαντική γκοθίλα που είχαμε την άνεση να βιώσουμε όντας πιτσιρικάδες. 

Αλλά μπόλιασε το dna μου. Γιατί βρήκα μεσα σε εκείνα τα σκοτεινά καρέ, τους δικούς μου λόγους να ταυτιστώ και να νιώσω πως παίρνω εκδίκηση για τις δικές μου 'αρραβωνιαστικές' που σκοτώθηκαν από τους κακούς. 

Και να σου πω κάτι; Ε, δεν είναι και λίγο να βρίσκεις τέτοια διέξοδα στα νιάτα σου. Μπορώ να σκεφτώ πολύ χειρότερα. 

Πρόσφατα, ήμουν στο αμάξι, πήγαινα να πάρω τον μικρό από την γιαγιά, μπήκε σε μία random λίστα το 'Burn' από τους Cure, έξω έβρεχε. 

Με έπιασα στον καθρέφτη να χαμογελάω. 

Και μπορεί από τα διπλανά αμάξια να μην καταλάβαιναν γιατί, αλλά δεν πειράζει. 

Εμένα ο καθρέφτης μου δεν είναι πια ραγισμένος, δεν έχω ανάγκη για εκδίκηση και το μαυρόασπρο το μακιγιάζ είναι κάτω από το δέρμα, κρυμμένο. 

Τελικά, όντως: 

Δεν μπορεί να βρέχει για πάντα. Αυτό κρατάω. Χρόνια πολλά!

VERDICT

Βγάλτε τις μαύρες καμπαρντίνες από τα πατάρια οι παλιοί, με κόκκινο κρασί και θυμιατά. Και ησυχία. O Brandon αφήνει κληρονομιά on camera.

Edit: το '18 ήρθε ο O' Barr στο Athens Con και τον συνάντησα.  Μου υπέγραψε το κόμικ και όσο υπέγραφε, του είπα σε ευχαριστώ. Τι να του λεγα; 

ΨΗΛΕ Γ@Μ@Σ;