0/10 (R.P.O.S.)*
Ένας τύπος, μια κοπέλα, Mad Max με Ιάπωνες κομπάρσους, κάτι σαμουράι, ζόμπι που ανατινάζονται και γίνονται πυρηνικές βόμβες, ένας πυρηνικός πύργος με ένα ρολόι, art direction από video clip έντεχνου του '92, goth, rock, κωμωδία, ντανταϊσμός και σουρεαλισμός.
Να σας πω κάτι; Δεν θα ασχοληθώ καν να σας περιγράψω την υπόθεση. Όχι γιατί δεν έχει και δεν μπορώ (που δεν έχει και ΔΕΝ μπορώ) αλλά γιατί δεν είναι εκεί το ζουμί.
Το ζουμί είναι στην επιφοίτηση που μου ήρθε βλέποντας αυτόν τον σπάνιας ωρίμανσης εμετό.
Αν είσαι αρκετά θαρραλέος ή αρκετά κόκαλο, μπορείς πραγματικά να παίξεις το οτιδήποτε. Στην περίπτωση του Nicolas Cage που συνδυάζει και τα δύο, ο τύπος είναι trailblazer. Έχει φύγει μπροστά και όλοι οι υπόλοιποι τρώνε την σκόνη του.
Η Μπουτέλα δεν ξέρω τι έπαθε. Ήθελε μηχανή μάλλον και μάζευε.
Έχει τόση εξωφρενίλα μέσα, που θα τα έσπαγε μετά από κάνα 6μηνο να έβγαινε ο Ταραντίνο και να έλεγε "Σας τρολάραμε, δικό μου ήταν, Μπαζίνγκα!"
Highlights:
-υποκριτική. Ο Cage ξεσπαθώνει σε επίπεδα lsd trance ΚΑΙ ΤΟ ΖΕΙ. Αξιοθαύμαστος ο κερατάς.
-Ο ανατιναγμένος όρχης. Ναι, δεν είναι ότοκορέκτ.
VERDICT
Ο σκηνοθέτης είναι ποιητής. Όχι μεταφορικά, εννοώ ο άνθρωπος γράφει ποίηση. Κάπως έτσι αντιμετώπισε την σκηνοθεσία του. Είναι ΤΟΣΟ κακό που γίνεται περίεργα και μακάβρια ελκυστικό. Δείτε το με παρέα και αψέντι, αλμυρά σνακ και θυμιατά με CBD.
Ή μην το δείτε.
Ναι, το δεύτερο καλύτερα.
*Rare Piece Of Shit
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου