NO REVIEW - A RAINY DAY IN NEW YORK

 ?/10

Ένα ζευγάρι από πλουσιόπαιδα, πάει για ένα διήμερο κερατώματος στην Νέα Υόρκη. Περνάνε νευρωτικά καλά αμφότεροι. 

Το κεφάλαιο Woody Allen θέλει πολλή κουβέντα. Λατρεύω να πλακώνομαι με τον Giorgos Xatzipavlou για το κατά πόσο ο Woody σταμάτησε να είναι ιδιοφυΐα γύρω στο '79 και απλά κάνει copy paste τις νευρώσεις του.

Εδώ,  τρως το πρώτο spoiler από την αφίσα. Ουπς, η κοπέλα στην ομπρέλα δεν είναι η κοπέλα του. Διάολε, σοκ.

Μετά, έρχεται το γράψιμο. 50χρονοι σε σώματα 20χρονων. Οκγουορντ.

Μετά έρχεται η υποκριτική οδηγία προς όλους: θέλω να μιμηθείτε εμένα. Πώς θα το έπαιζα εγώ; Ή η Σάρον; Έτσι!

Μετά έρχεται η σχεδόν φαρσική αποδόμηση του ρεαλισμού. Καταστάσεις που σε κανονικές συνθήκες ΟΛΟΙ μας θα αντιδρούσαμε αλλιώς, ΕΚΤΟΣ από τον Woody. Detached much?

Βάλε και την μικρούλα που ενθουσιάζεται από τον πολύ μεγαλύτερο της σκηνοθέτη (μπαγάσα Γούντι, έχεις θράσος), βάλε λίγο και την σκηνοθεσία στους διαλόγους που είναι μονά πλάνα λες και τα γυρίσανε σε διαφορετικές μέρες οι ηθοποιοί (και που μεγαλώνει την αποξένωση θα έλεγε κάποιος κασκολοκουλτουριάρηςξερνάω), βάλε λίγο και τον μαγικό φωτισμό σε κάτι γωνίες με βροχή,  λίγο τζαζ, ένα πιάνο, γλυκούλες απιστίες, ένα σοφρίτο τσούρο, μια κλανιά και το Μανχάταν μαςτακανεςμπαλόνια....

Ε ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ. 

Οπότε δεν έχει VERDICT. Δεν ξέρω. 

Δείτε ξερωγω το Frankie and Johnny με Πατσίνο και Φάιφερ που είναι εννιάρι.